Bij een opdrachtgever in Duitsland zijn we op dit moment volop bezig met de 2e ronde van het ‘Gemeimnischvolle Geraüsch’, wat we in Nederland kennen van Q-Music waar het ‘Het Geluid’ heet. Alleen een select gezelschap medewerkers weet wat het geluid is, zij begeleiden de presentator als het geluid tijdens de uitzending wordt gespeelt. De presentator kent het geluid niet, alleen de spelbegeleider kent het juiste antwoord en knikt ja of nee als er een deelnemer ‘on-air’ een antwoord geeft. Op dit moment zoeken we een geluid dat men kan kennen uit de keuken. Mijn collega stelt voor om het volgende geluid het openen van de gaskraan te laten zijn (..)
Iedereen in onze kleine vergadering, waar we ideëen voor komende campagnes bespreken, reageert natuurlijk een beetje besmuikt, de combinatie van gas en Duitsers is gezien hun geschiedenis niet zo gelukkig. Aan de andere kant vind ik het goed dat Duitsers van een jaar of 40 inmiddels met een zekere vorm van relativering ermee om kunnen gaan. Deze generatie is niet verantwoordelijk voor de daden van hun grootouders maar is zich weldege bewust van de misdaden van het NAZI regime. Door deze lichte vorm van relativerende humor kun je zien dat Duitsers bezig zijn met de verwerking van het verleden. In de lange tijd dat ik inmiddels met Duitsers samenwerk is het sowieso mooi om te zien hoe in de laatste 3 jaar de stemming in het land anders is geworden. Eigenlijk sinds het WK voetbal in 2006 merk ik dat men veel positiever in het leven staat. Dankzij de vele complimenten van de buitenlandse gasten voor hun organisatie en het feit dat men op een ontspannen manier feest kon vieren bij de public-viewings en op de diverse fan-miles zijn de Duitsers, wat zal ik zeggen, trotser zijn geworden op hun land. Ze lijken minder zwaarmoedig dan vroeger, ze lijken gewoon blijer. Erg mooi om dat van dichtbij mee te maken.